#Blog | Uurtje factuurtje? – Qioz ZorgKappers / De ZorgKapper – voor ouderen in Zuid- en Noord Holland, Den Haag, Rijswijk, Voorburg, Leidschendam, Mariahoeve, Leiden, Scheveningen, Delft, Naaldwijk, Westland, Zoetermeer, Bleiswijk, Rotterdam, Wassenaar, Hoofddorp, Amsterdam, Amstelveen, Haarlem.
#Blog | Uurtje factuurtje?

#Blog | Uurtje factuurtje?

Wat doen wij nou eigenlijk allemaal op de administratieve afdeling van een ZorgKappers bedrijf? Ik denk dat niemand echt een idee heeft. Het leek mij daarom leuk om een blog bij te gaan houden en jullie een beetje een beeld te schetsen van ons mooie werk.

134 dagen stond de factuur van meneer open. Facturen, herinneringen, aanmaningen niets hielp, geen contact. Op zich niet gek, want meneer woont op een gesloten afdeling en is niet meer in staat zijn eigen financiën te regelen. Bellen met de zorginstelling heeft weinig zin want in verband met de nieuwe privacywet kunnen zij ook geen gegevens van eventuele contactpersonen aan ons doorgeven.

Toevallig had ik het telefoonnummer van meneer zijn vrouw. Ik belde en zij nam op. ‘Mevrouw, zei ik, er staat een factuur van uw echtgenoot van de kapsalon open. Al een hele tijd…’ Mevrouw dacht even na, hoe kan dat nou en hoe kan ik dat betalen vroeg zij mij toen. ‘Nou mevrouw, via internetbankieren kunt u het overmaken of u vult ons machtigingsformulier in en dan doen wij dat voor u’. ‘Ach kind’, zei mevrouw toen. ‘Ik heb geen idee wat ik moet invullen en ik weet helemaal niet hoe ik moet internetbankieren’. ‘Heeft u misschien familie die u zou kunnen helpen? Of een bewindvoerder’? ‘Nee kind, ik heb geen familie meer. Ik ben al 94 jaar en ik verzorg alle administratie nog zelf, nadat mijn man uit huis is geplaatst heb ik dit overgenomen, hij regelde deze zaken altijd’. Ok mevrouw, ik begrijp uw probleem zei ik toen. Ik moest ook even nadenken. ‘Weet u wat mevrouw, vind u het misschien een idee als ik morgen even bij u langskom zodat we het samen kunnen invullen’? Heel graag kind, heel graag zei mevrouw toen. Ok, dan spreken we af dat ik morgen rond 13:00 uur even bij u langskom om het formulier in te vullen.

Ons hoofdkantoor zit in Zoetermeer en mevrouw woont in Amstelveen. Nu vond ik het persoonlijk toch wel een dingetje, om zomaar in iemand zijn huis te komen en te helpen met het invullen van dergelijke vertrouwelijke informatie. Dus ging ik de volgende dag eerst naar het tehuis waar mevrouw haar man woont op de 4e verdieping. Daar aangekomen sprak ik een zorgmedewerker aan en heb ik het verhaal even uitgelegd. ‘Is er echt geen bewindvoerder aanwezig’? vroeg ik haar. ‘Nee zei ze, mevrouw doet écht alles helemaal alleen’. Ik heb met haar afgesproken dat ik zo bij mevrouw op huisbezoek ga zei ik, maar ik zou het heel erg fijn vinden als jullie hier even een registratie van maken zodat ook jullie weten dat ik bij mevrouw op bezoek ga om de betalingen van de kappersbezoeken te regelen. Dan weten er in ieder geval meer mensen van mijn geplande bezoek af, mocht er dan iets zijn of gebeuren dan kunnen jullie mij te allen tijde daarover benaderen. We hebben hier natuurlijk te maken met een zeer kwetsbare doelgroep, waar we erg voorzichtig mee om moeten gaan.

Na mijn gesprek met de zorg ging ik op pad. Ik was deze dag meegereden met mijn collega die aldaar op locatie een gesprek had met een sollicitante en dus nam ik zijn auto mee. Ik heb nooit problemen om in andere auto’s te rijden maar dit was er één die start met een knopje in plaats van met een sleutel ? Toen ik dat EI-DE-LIJK door had kon ik vertrekken. Altijd leuk om door een stad te rijden die je niet goed kent, mooie huizen onderweg, maar ik was met mijn hoofd meer bij het gesprek dat ik zo zou gaan voeren. Je weet immers niet precies waar je terecht komt en wat je gaat meemaken.

Eenmaal aangekomen liep ik naar de deur, ik zag  het dat het een bovenwoning was. Ik drukte op de bel maar hoorde niets. Ineens ging de deur open, een oudere dame, charmant aangekleed met bril stond voor me. ‘Je drukt niet op de bel zei ze, je moet veel harder drukken’! Ow sorry, zei ik. Mevrouw verwachte me dus al en had door het raam gezien dat ik er was. We moesten een steile trap op. Ow jee, mevrouw zei ik, lukt dat wel? ‘Kind’, zei mevrouw, ‘dit houdt me soepel, zo sport ik elke dag’! Dat is ook een manier om er naar te kijken zei ik toen, wat goed! U vliegt ook werkelijk die trap op.

Eenmaal boven kwam ik in een heel gezellig huisje met overal foto’s en verzamelingen van een heel leven samen. Op de leuning van de stoel waar ik ging zitten lag een fotoboek. ‘Je mag wel even kijken hoor, zei mevrouw. Dat is van ons 60 en 61jarige huwelijksfeest. De hele buurt had de tuin versierd en ze hadden een groot opblaas echtpaar in de tuin geplaatst. Kijk op ons 60jarig jubileum begreep mijn man nog alles, een jaar later ging het allemaal al langs hem heen en vroeg hij alleen waarom iedereen zo’n herrie maakte’.

Mevrouw komt uit een gezin van 12 kinderen, waarvan zij als enige nog leeft. Ze heeft nooit kinderen gehad maar was wel heel close met de kinderen van haar zus. Helaas had haar (inmiddels overleden) zus een aantal kinderen verloren maar heeft ze nog wel contact met een paar nichtjes en neefjes. ‘Ik wil alleen geen mensen lastig vallen met mijn problemen zegt ze, iedereen is druk en niemand kan elke dag bij mij komen om alles te regelen en dat wil ik ook helemaal niet.

In het begin ging ik nog wel veel naar mijn man, maar nu herkent hij mij niet meer. Als hij even wakker is dan vraagt hij alleen wie ik ben en wat ik kom doen. Ik heb veel last van mijn benen dus ik ben ook minder mobiel dan ik was. Het is voor mij momenteel voldoende dat ik weet dat ze goed voor hem zorgen daar. Ik probeer thuis alles te organiseren en daarom vond ik jouw telefoontje ook zo vervelend. Ik wil geen schulden hebben. Mijn man heeft zijn hele leven hard gewerkt en hij mag nu gebruik maken van zijn geld. Hij moet toch zeker wel naar de kapper kunnen’.

Uiteindelijk hebben wij samen het formulier ingevuld en ben ik na een uurtje gezellig kletsen op gestaan. ‘Zullen we nog even samen op de foto gaan mevrouw, dan maken we een selfie en schrijf ik een verhaaltje op internet’. ‘Ja, zegt mevrouw dat is goed,

daar achter op het plankje staat een foto die ik gemaakt heb met mijn nichtje dat is ook zo’n selfie! Kijk maar even! Zet het maar op internet hoor alleen weet ik niet of je er iemand blij mee maakt’. ‘Nou mevrouw als wij maar blij zijn dan is het goed toch’? Mevrouw heeft me uitgezwaaid tot dat ik in de auto zat.

De factuur betrof een knipbehandeling van nog geen 20 euro, hebben wij hier iets aan verdiend? Ja, heel veel liefde en nog meer respect voor onze doelgroep! Bedankt mevrouw uit Amstelveen, het was gezellig!

Meral Duru
Manager Klant- & Relatiebeheer


Reageren is niet mogelijk.