,,Ik werk als zorgkapper in verpleeghuizen en knip mensen met dementie. Ze zitten vaak de hele dag op de afdeling of hun kamer. Een bezoek aan de kapper is voor hun een beleving en een uitje. Ze vinden een praatje of luisterend oor fijn. We praten over gewone, dagelijks dingen of over vroeger. Soms kunnen ze het gesprek niet volgen. Dan weten ze niet meer waar het over gaat, of ze beginnen opeens over iets anders te praten.

,,Als ik de klant zelf in de kamer ophaal, hangen daar vaak oude foto’s. Die neem ik mee, want dan weet ik hoe hun kapsel vroeger was. Dat probeer ik na te bootsen. Sommige mensen herkennen hun eigen spiegelbeeld niet. Dan beginnen ze tegen de spiegel te praten, omdat ze denken dat er iemand anders tegenover ze zit.

,,Of ze hebben er na twee knipjes geen zin meer in. Dan is het belangrijk om niet aan te dringen en ze gewoon te laten gaan. Ik probeer het op een later moment af te maken. Ik heb een keer een mevrouw op haar kamer geknipt terwijl ze sliep. Soms willen ze ook niet weg of ze vallen tijdens het knippen in slaap. Dat is een goed teken, want dat betekent dat ze ontspannen zijn.”